Ik wil graag even stilstaan om iedereen te bedanken die mij fijne commentaren stuurde bij mijn blog over“al lachende zegt de zot zijn mening”. Heel boeiend en uiteenlopend… en soms heel onverwacht: zo kreeg ik ook een uitnodiging om te komen mediteren in het Triratna boeddhistisch centrum in Melle. Ik ben benieuwd of meditatie innerlijke rust brengt: ik heb er nog weinig ervaring mee, maar ik ga zeker op de uitnodiging in.
Het boeddhisme wordt in België officieel erkend als niet-confessionele levensbeschouwing. Velen zien boeddhisme niet als een religie, omdat het geen goden vereert en persoonlijke spiritualiteit nastreeft. Zij noemen het een 'traditie', een 'leer' of een 'levensbeschouwing' met (zedelijke) voorschriften voor wie een goed mens wil worden. In Tibet wordt het boeddhisme nog steeds onderdrukt door China. Dat heeft natuurlijk – zoals zo vaak – meer met machtspolitiek dan met geloof te maken. De opvatting dat de Dalai Lama de spirituele leider van het gehele Tibetaans boeddhisme is, dateert van de 20e eeuw en is niet onomstreden. De opvatting heeft voornamelijk in de periode van zijn ballingschap gestalte gekregen. Ik wil niets afdoen aan zijn charisme maar vooral in het ‘Westen’ zijn boekjes met ‘zijn uitspraken’ een commercieel succes, ook door de aandacht die hij van bekende mensen krijgt, niet in het minst van beroemde mensen in de spotlights, zoals bvb acteurs en popidolen. Sommigen van hen dwepen met hem zoals katholieken met de paus.
Ik maakte tijdens mijn Oosterse reizen ook kennis met het boeddhisme maar meestal zonder veel diepgang; ik wil er wel nog meer over weten, vooral misschien omdat die levenshouding mij niet dogmatisch lijkt, want daar heb ik een hekel aan: al van in mijn prille jaren werden sommige van mijn spirituele ‘waarom’vragen beantwoord met een blokkerend ‘daarom!’, zonder verdere uitleg of mogelijkheid tot gedachtewisseling, vooral door katholieke adepten die op één of andere manier gezag over mij meenden te hebben; toen ik onderwijzer werd en ervoor koos om in de orthopedagogische wereld te stappen heb ik steeds geprobeerd om het ‘eigen denken’ wakker te houden bij de kwetsbare jongeren die mij werden toevertrouwd. Slechts door zelf na te denken kan je eigen keuzes maken.
(Ik hoor wel eens mensen over mij praten als ‘hij had zoveel meer kunnen bereiken’ – ze bedoelen waarschijnlijk geld en status – maar niets heeft mij meer voldoening gegeven dan kwetsbare mensen te helpen om hun eigen kracht (terug) te vinden, ook al was ik zelf op een bepaald in nood: ‘de man met de dubbele pet’: een hulpverlener die zelf hulp nodig had… en gevonden heeft. Ook dat wou/kon ik delen: ik werd later als vrijwilliger een ervaringswerker: “de schaamte voorbij...niets menselijks is ons vreemd”. Met een lezing/presentatie probeer ik mensen een hart onder de riem te steken: ‘wat telt is niet hoe je valt, maar hoe je opstaat! )
Ook het boeddhistische idee van reïncarnatie of wedergeboorteleer vind ik intrigerend: de religieuze of filosofische opvatting dat het niet-lichamelijke deel van een levend wezen na de dood niet verdwijnt, maar opnieuw in een ander levend wezen geboren wordt (zo wordt de Dalai Lama beschouwd als de belangrijkste tulku, gereïncarneerde lama, van de gelug, een van de tradities binnen het Tibetaans boeddhisme).
De aanname dat een ‘ziel’ niet verloren gaat is trouwens ook in de meeste religies terug te vinden.
Van alle religieuze ‘waarheden’(?) waarvan mij heeft proberen overtuigen, is reïncarnatie misschien het enige waar ik nog steeds nieuwsgierig bij stilsta.
Hoe dan ook bracht het mij nog eens tot de hypothetische vraag: in welke gedaante zou ik in een nieuw leven willen/kunnen terugkomen? En voilà, meer heeft mijn gedachtemolen niet nodig om op gang te komen.
Iedere vogel zingt zoals hij gebekt is en vliegt zoals hij gevleugeld is… Hoe zou mijn ‘gevederd gezang’ (kunnen) klinken en welke vleugels zouden mij passen mocht ik in een volgend leven uit het ‘grote niemandsland’ terug komen vliegen? Een nachtegaal – zoveel is wel duidelijk – zou muzikaal te hoog gegrepen zijn... maar een arend?… zo zou ik wel willen terugkomen. De arend is een symbool van zelfstandigheid, sierlijkheid, vrijheid en kracht. Hij kan alles overstijgen. In sommige culturen werd hij gezien als boodschapper van de goden of – voor wie daar in gelooft – als begeleider van de zielen van de overledenen naar de hemel – whatever.
Ik sta daar wel eens bij stil. Naast de wolf is de arend mijn favoriet in het dierenrijk, maar het evenaren van de krachtige vlucht en de betoverende kreet van ‘koning arend’ hoog in de lucht zal voor mij wel niet weggelegd zijn. Het zal denkelijk boven mijn stand zijn en misschien moet ik tevreden zijn met volgend idee: “ik zou wel eens een vlieg willen zijn”… en wie weet: waarom zou er geen ‘arendvlieg’ kunnen bestaan ?
Maar goed: Laat ik mij in dit leven alvast maar tevreden houden met de ‘vlucht’ en de ‘klank’ van de woorden van Fantastoricus, en blij zijn met de vele blijken van sympathie die ik daarbij al mocht ontvangen, èn de aanmoedigingen om verder te ‘vliegen’ over het toetsenbord van mijn laptop.
Heel wat positieve reacties doen deugd maar ook meer kritische bedenkingen zijn soms interessant, of ‘geestig’, zoals toen iemand – die eigenlijk geen weet heeft van mijn opleiding in de normaalschool – mij vertelde ‘dat er in mij misschien wel een onderwijzer verborgen zit’, denkelijk een elegante manier om rond het woord ‘belerend’ te dansen ;-)). Tja! De aard van het beestje... En misschien klopt het wel: “you teach the best what you most need to learn !”
Het maakt niet uit! Het is wat het is! Eigenlijk wil ik vooral mezelf blijven en geen ‘pleaser’ zijn. Ik schrijf als Fantastoricus niemand ‘naar de mond’ of doe het ook niet – of toch heel zelden – in opdracht... maar gewoon omdat ik het niet laten kan. Ik leer ook graag bij; ik sta sterk achter het idee van ‘éducation permanente’: wie niet bereid is om naar anderen te luisteren en zo misschien eigen meningen te nuanceren, kan niet groeien en staat gewoon stil. Leren is een constante beweging van gedachten. De energie van de geest is de essentie van het leven.
Al kan ik in de wereld niet ver meer op ontdekkingstocht gaan met mijn verbrokkeld lijf, ik reis onverdroten verder in mijn geest en met mijn hart. Ik word gaandeweg wel maatschappijkritischer want ‘wie zwijgt stemt toe’. Ik laat ook graag de stem van briljante denkers en schrijvers horen, als het zo uitkomt. Het is zoals met muziek: er zijn maar enkele muzieknoten om mee te werken maar toch is het componeren van nieuwe melodieën – in allerlei variaties – blijkbaar onuitputtelijk.
Ik herken hoe Karin Fossum vertelt wat schrijven kan betekenen:
“ Mijn laptop is ahw mijn hart-longmachine. Zodra ik inlog word ik springlevend. Dan verhoogt de bloedtoevoer in mijn hersenen, dan beroer ik iets met mijn handen wat langzaam begint te ademen, te bewegen en te beven. Ik zit dan in een stroming. Ik ben een vis in het water, een vogel in de vlucht. Schrijven is mijn geheime liefde die ik stiekem ontmoet. Een plek waar ik mezelf kan zijn en waar ik mij alles kan veroorloven.”
Op dit moment in mijn leven – en mijn schrijven – kies ik niet meer voor het compromis; het is te nemen of te laten, net zoals ik ook elke commentaar accepteer, zolang – ik herhaal – het maar met tact gebeurt: vrije meningsuiting is geen vrijgeleide voor scheldtirades… De beste stuurlui staan nog steeds aan wal, of soms zelfs heel ver van het vaarwater verwijderd; gelukkig is er dan ook nog een deleteknop of de prullenmand; schrijver en lezer hebben daarbij dezelfde opties, dat is een perfecte balans… ik streef zelf naar evenwicht in de dingen des levens.
Onze persoonlijkheid wordt niet alleen bepaald door onze talenten maar vooral door de keuzes die we maken: gelovig of niet, links of rechts, groepsgebonden of individueel ...? 't Is niet eenvoudig... Ik voel me nog het best bij het woord "zelfdenker", een woord dat al zowat 200 jaar bestaat. Het voelt beter aan dan 'meelopen' of de negatief klinkende a's of on's in atheïst, agnost, a-politiek of ongelovig, voor wat het waard is. Mijn blog is eigenlijk niets anders dan zelfdenkend bezig blijven... en dat is toch positief zou ik zo denken; vaak is het meer zoeken dan vinden, maar nu en dan wordt er wel eens iets duidelijker... voor mij dan toch ;-)). Noem het maar filosoferen, een houding van verwondering: bevragen, onderzoeken, argumenteren, antwoorden zoeken, logisch redeneren maar vooral vrij denken. Niets is vanzelfsprekend en ‘de waarheid is als een geslepen diamant: ze heeft vele facetten’ (Joannes Marijnen).
Reading is the inhale, writing is the exhale: we lezen om te ‘weten’ dat we niet alleen zijn, we schrijven om te ‘laten weten’ dat we niet alleen zijn.
Laat mij ‘mijn ding’ maar doen; of zoals mijn moeder vroeger al zei wanneer ik in mijn hoekje zat te lezen of te ‘schrijvelen’: “Laat hem maar, dan doet hij ondertussen geen ander kattekwaad.”
Of met de woorden van Ramses Shaffy: “Laat me! Laat me mijn eigen gang maar gaan! Laat me! Ik heb het altijd zo gedaan!”... en voor de rest: ‘Honi soit qui mal…’ je kent het wel.
‘I am what I am and I do what I can’… of ‘wie doet wat hij kan is waard dat hij leeft’.
______Danke!_____ Come and see next week !!!______Fantastoricus________
meer op de blog fantastoricus.strikingly.com of facebook van Raphaël Snoeck
reageren kan ook op raphaelsnoeck@skynet.be
