Het zal hem voor altijd bijblijven als één van de innigste en tederste momenten van hun samenzijn. Zij reden de nacht van Peru in met het bergtreintje naar Aguas Caliente, om van daaruit Machu Picchu te bezoeken. Zoals verwacht zat het treintje vol met mensen uit alle hoeken van de wereld die “hongerig” op weg waren naar dit mysterieus wonder van de Incacultuur. Ze hadden met hun tweetjes toch een plaatsje gevonden om samen te zitten, vermoeid maar blij dat ze mee konden.
Zij omklemde zijn bovenarm met beide handen, kroop tegen hem aan en legde haar hoofd op zijn schouder. Hij voelde de streling van haar verwilderde haar achter zijn oor, één van zijn gevoeligste plekjes. Zij nestelde zich als een spinnende kat en gaf zich vol vertrouwen over aan het rustig en veilig gevoel van het moment, en aan zijn warmte in deze wat kouder wordende nacht. Met zijn hand trok hij zachtjes haar knieën tegen zich aan, als om haar het gevoel te geven dat hij haar tegen alles zou beschermen en haar nooit los zou laten. Hij had al lang een enorme behoefte, na een onrustige tijd samen, om haar te laten voelen dat hij haar “onvoorwaardelijk” wou vasthouden, ten volle haar “man” wou zijn, en dit was, althans voor hem, hét moment. Hij voelde haar hartslag in de zachtheid onder haar knie, één van haar erogene plekjes dat nu vooral rust en veiligheid vroeg. Terwijl zij met een glimlach indommelde bleef hij klaar wakker, zich bewust van dit unieke moment - om het volledig in hem op te nemen; hij wilde er niets van missen, en stilaan kwam er ook over hem een rust vanuit de sluimerende illusie dat het voor altijd zo zou blijven. Het al langer sluipend vermoeden dat het niet zo zou zijn verdrong hij, het hier en nu belevend als een naïeve voorspelling van harmonischer tijden.
Rondom hen zaten jonge mensen, twee koppeltjes mooie Italianen. Ze hadden hun zenuwachtig deinende stemmen wat verzacht toen zij hun tafereel hadden gezien, èn ook begrepen. In de ogen van één van de meisjes zag hij herkenning van het gebeuren, en hij voelde ook onmiskenbaar haar hunkering naar eenzelfde moment van innigheid. Maar de jongens waren volop aan het plannen, Lonely Planet-reisgids in de hand, zoals gezegd “gretig”, en hij voelde in hun plaats spijt dat zij nu al, op dit vroege moment in hun leven, de magie van de koestering bij het samenzijn zo verwaarloosden. Natuurlijk dachten zij dat hun “verbondenheid” vanzelfsprekend was en onverwoestbaar – dat er nog tijd genoeg was om het te beleven. Denkelijk kenden zij het liedje niet : “avec le temps, va, tout s’en va !” (Léo Ferré)
Toen hij de volgende dag tijdens zijn solobeklimming van de Huayna Picchu neerkeek op één van de terrassen van Machu Picchu, zag hij zijn geliefde zitten, terwijl ze opging in het schetsen en schilderen. Hij haastte zich verder naar de top om een foto van haar te nemen, maar net toen hij er aan kwam, daalden de wolken en werd zij verborgen door een dichte mist – in een oogwenk was zij uit het zicht verdwenen. De zon zou niet meer terugkomen die dag.
Onwillekeurig moest hij denken aan het eindtafereel van Romeo en Juliet: “A glooming peace this morning with it brings; the sun, for sorrow, will not show his head.” Hoe kon hij weten dat het de voorbode was van een definitief afscheid – door een grillig samenspel van timing en fatum? Of was het karma: hoe we ons eigen lot creëren met onze gedachten, woorden en daden?
Eigenlijk had hij het wèl kunnen weten want “onvoorwaardelijkheid” is denkelijk een mooie maar onhoudbare en eigenlijk dwaze gedachte als het over liefde gaat.
______voor ‘haar’ ______Buis les Baronnies/Gent______ Fantastoricus_______
de afbeelding is van de hand van Véronique Poppe
meer op de blog fantastoricus.strikingly.com of facebook van Raphaël Snoeck
reageren kan ook op raphaelsnoeck@skynet.be
