Terwijl de publiekstribune in de TV-studio aan het vollopen is bereiden de twee kooivechters zich voor op hun kamp: hun strijdperk is afgeschermd, de ‘vechters’ kunnen het publiek niet zien maar er is een massale toeloop om de kamp op groot scherm rechtstreeks te kunnen volgen. Het evenement wordt ook wereldwijd in de media gevolgd.
Als de scheidsrechter het signaal geeft vliegen de strijders mekaar aan als twee kemphanen: Frontal attack! No courtesy! No mercy!... just like politicians do!
Er is geen respect of mededogen en elke valse ‘truc’ wordt bovengehaald: in deze strijd is alles toegestaan. Met schijnbewegingen beletten zij de tegenstrever goede greep te krijgen en zetten zij elkaar op het verkeerde been. Met de tanden op mekaar verslinden zij elkaar met hun woeste blik. Zij gunnen elkaar geen enkele ruimte of respijt. Ze proberen door voortdurende gemene provocaties de tegenstrever woedend te maken om die daardoor zelfbeheersing en controle te doen verliezen en fouten te maken.
Het publiek laat zich meeslepen in de adrenalineroes en denkt er niet aan dat dit fout zou kunnen aflopen... het gevecht zal pas gedaan zijn als één van beiden lijkt op te geven maar het einde laat niet lang op zich wachten omdat de arbiter de kamp afblaast wegens te veel ‘slagen onder de gordel’. Beide vechters druipen onverschillig af; ze hebben geen weet van het verwijtend gejoel van het ontevreden publiek .
Even later valt het lawaai stil, maar als snel komt er weer beweging als iedereen de tribune verlaat om zich naar de bar te haasten. Velen zijn eigenlijk gekomen voor het gratis eten en drinken. Van het gevecht blijft niet veel hangen in hun hoofd.
Lang duurt het niet voor alles weer klaar staat voor een nieuwe kamp. Opnieuw wordt de tribune bestormd: niemand wil het volgende gevecht missen.
Deze keer duurt de strijd wat langer, met wisselende kansen. Met enkele gemene, spectaculaire en niets ontziende uithalen krijgen de ‘gladiatoren’ het publiek mee in een uitbundige agressieve sfeer; het lijken wel acteurs in overacting volgens een zorgvuldig uitgeschreven scenario: de ene als een narcistische psychopaat, en de andere ahw lijdend aan Altzheimer light; een zielig vertoon maar goedkoop spektakel verzekerd!
Brood en spelen: het oerinstinct van de meute uit zich in een oorverdovend geloei en gestamp.
Wanneer één van beiden zich schijnbaar laat overtroeven klinkt er niet eens applaus voor de ogenschijnlijke ‘winnaar’. Het publiek is teleurgesteld omdat het niet langer geduurd heeft en omdat er ‘geen bloed heeft gevloeid’. Zij twijfelen wel want het is niet duidelijk: wie heeft nu eigenlijk de kamp gewonnen? Geen van beiden maakte een overtuigende indruk en van een knockout is geen sprake. Dat is ook niet belangrijk, het maakt de voyeuristische kudde uiteindelijk niet uit: het resultaat interesseert hen niet echt… zij laten zich zoals altijd toch misleiden en morgen is er weer een gevecht.
Ondertussen zullen de (a)sociale media gonzen van ‘stupid comments’, schampere leugens en van de pot gerukte complottheorieën.
Achter de schermen komen de tegenstrevers bij elkaar en met een brede glimlach kloppen zij elkaar op de schouder. De ogenschijnlijke winnaar zegt: “Goede show… En volgende keer laat ik jou winnen, zoals afgesproken.”
“I'll face it with a grin… I’m never giving in… The show must go on !” (Freddy Mercury)
_________________________________Fantastoricus______________
meer op fantastoricus.strikingly.com of facebook van Raphaël Snoeck
reageren kan ook op raphaelsnoeck@skynet.be
