Een blog is ahw een organisch gegeven en gaat – als het lukt – na een schoorvoetende start een eigen leven lijden, met heel creatieve momenten en minder vlotte dagen, met veel of weinig inspiratie, met veel teksten na elkaar of soms een langere pauze. Er ontstaat onmiskenbaar een evolutie in stijl, inhoud en het aantal woorden. Het is telkens weer anders en toch herkenbaar. Soms is de waan van de dag ook mee bepalend voor het onderwerp. Sommige teksten zijn in één keer klaar; op andere moet langer gewerkt worden; niet zelden verblijft een tekst voor een hele tijd in de ‘wachtkamer’ voor hij afgewerkt wordt en weer andere eindigen onherroepelijk in de prullenmand. De schrijver zelf verandert met de jaren… zo ook de blog.
Na meer dan vijftien jaar en ongeveer 800 ‘schrijfsels’ van mijn alter ego Fantastoricus sta ik even stil met een zelfkritische introspectie, zoals dat dan nogal belerend heet. ‘Hoe is het begonnen, hoe is het gegroeid en hoe gaat het verder’? Dat sluit bijna naadloos aan bij onze existentiële levensvragen: ‘waar komen we vandaan en waar gaan we naartoe?’
Fantastoricus begon met het schrijven van historische weetjes en verhalen maar dat groeide uit tot meer persoonlijke beschouwingen (de aard van het beestje dat wat ouder wordt). Gedachten worden soms zelfs gedichten.
Ik word steeds kritischer – ook over mijzelf – bij ‘les choses de la vie’. Niets is vanzelfsprekend en we lossen niets op door de kop in het zand te steken wanneer we de nood voelen om kanttekeningen te maken bij een wereld die meer en meer lijkt te ontsporen door vooral menselijke zelfdestructie. De bedoeling is niet om defaitistisch te zijn maar het is veeleer een uitnodiging om andere mensen uit te nodigen met mij na te denken over een betere wereld: ik voel soms woede over hoe die nu is maar ook warmte voor wat die zou kunnen zijn… ik besef dat sommige van mijn ‘schrijfsels’ wat confronterend kunnen zijn maar humor blijft de beste saus; toegegeven: er sluipt soms enig sarcasme in de verhalen maar van cynisme hou ik mij zo ver mogelijk weg.
Ik heb voor mijzelf wel komaf gemaakt met de schuldgevoelens die mij zijn ingestampt door de katholieke sekte. Toch heb ik mij nog al te lang afgevraagd of ik wel onverbloemd kon/mocht schrijven wat ik dacht, niet omdat ik wou ‘pleasen’ maar uit de respectvolle zorg om niemand te kwetsen.
Elke schrijver heeft het vroeg of laat bewust of onbewust over zichzelf en in zijn verhalen menen andere mensen zich dan – al of niet terecht – te herkennen. Soms trekken mensen ook onterecht het schoentje aan: dat zegt dan meer over hen dan over mij.
Een autobiografische inslag is inherent aan zelfreflectie en de vrijheid van het schrijfproces. Niemand valt er over als dat in een roman gebeurt maar bij een blog blijkt dat toch gevoeliger te liggen.
Ik zou mij kunnen aansluiten bij Salman Rushdie die door ‘religieus-politieke (?!)’ fanatici ter dood is veroordeeld voor zijn boek ‘De Duivelsverzen’ maar de eer aan zichzelf houdt: “Ik ben te oud om me nog in te houden. Fuck off, ik zeg en schrijf wat ik denk en als je daar niet mee om kunt, dan is het maar zo!”... maar ik bewaak zelf liever een mildere nuance: ik zal mijn meningen en ervaringen niet ‘opschonen’ maar probeer ze met zoveel mogelijk tact en respect te delen.
Met de tijd zijn mijn onderwerpen wel veel indringender – en veel minder vrijblijvend – geworden. Ik ga dat niet uit de weg maar het blijft een moeilijke evenwichtsoefening. You take it or you leave it!
Het is zonder meer misdadig hoe het recht op vrije meningsuiting wereldwijd misbruikt wordt, vooral door manipulerende machthebbers:
“Het fanatieke haatdiscours van de populistische bullebakken van deze wereld kunnen alleen tot zwijgen gebracht worden door de verenigde stemmen van het fatsoen. Er is maar één machtige, duistere ziel nodig om een ravage aan te richten op de wereld door spirituele intolerantie, nationalisme... of door afkeer en haat te zaaien in het hoofd van kwetsbare mensen.”(*)
Daarom moeten we waakzaam zijn en zal ik zelf blijven ijveren voor de integriteit van het moeizaam verworven recht op vrijheid van gedachten en meningen, vooral door de manier waarop ik zelf mijn bedenkingen uit en verhalen de wereld instuur. Het feit dat de waarheid ontluisterend kan zijn zal mij niet weerhouden om te proberen er naar op zoek te gaan, ook al weet ik dat ieder zijn eigen waarheid heeft.
Op zoek naar interactief contact via mijn blog sta ik open voor elke vorm van dialoog en kritiek – beamend, constructief of tegensprekend – zolang het maar met enig fatsoen gebeurt. Ik lees elke commentaar want wie niet luistert kan niets leren… maar ronduit onredelijke, domme en/of hatelijke reacties botsen wel op mijn door de jaren daarvoor aangekweekte olifantenhuid.
En zo kom ik nog maar eens terug op het devies van de oude Engelse ‘Orde van de kousenband’: “Honi soit qui mal y pense”.(**)
Ik heb niet de pretentie om mij als een artiest te beschouwen maar ik heb wel met hen gemeen dat ik mijn eigen perceptie niet langer wil censureren, net zoals een schrijver, een schilder, een theatermaker, een cineast of om het even welke andere vrije kunstenaar trouw is aan zijn/haar eigen ‘werk’ en de boodschap die er in verscholen zit: niet alleen wat je ziet, maar vooral wat het met je doet. Al die mensen kunnen helpen om de wereld wat mooier en leefbaarder te maken. Soms gaat schoonheid gepaard met een tragische ondertoon maar juist dàn zit er meestal een grote kracht in verscholen.
Wij hoeven het ook niet in alles met elkaar eens te zijn… denk maar aan de heel legitieme uitspraak: ‘‘ik denk er anders over!”... Les goûts et les couleurs!?
Je kan ‘voor’ of ‘tegen’ zijn maar er is niemand gebaat bij onverschilligheid. Ik ben dan ook heel erg dankbaar voor de talrijke reacties op mijn blog en natuurlijk niet in het minst voor de vele aanmoedigingen. Het is ook fijn om trouwe volgers te hebben, zelfs vanuit plekken op deze aardbol die ik niet voor mogelijk had gehouden.
Il faut de tout pour faire un monde! Tot spijt van wie ‘t benijdt.
_____________________________________________________Raphaël alias Fantastoricus____________
(*) Uit ‘Oorsprong’ van Dan Brown.
(**) De ‘Orde van de Kousenband’ (Engels: ‘The Most Noble Order of the Garter’) is de hoogste ridderorde van het Verenigd Koninkrijk en één van de oudste Europese ridderorden. De oorsprong van de in het Oudfrans gestelde spreuk ‘Honi soit...’ zou zijn terug te voeren – as the story goes – op een incident tijdens een bal in Calais in 1344 . Terwijl koning Eduard III danste met zijn schoondochter Johanna van Kent, zakte haar kousenband af tot haar enkel. De koning redde de ongemakkelijke situatie door de band om zijn eigen been te gespen, zeggende "Honi soit qui mal y pense. Tel qui s'en rit aujourd'hui, s'honorera de la porter" ('Schande aan hem die er kwaad van denkt. Wie er vandaag mee lacht, zal later trots zijn het te dragen'). Tegen de hovelingen zou hij hebben gezegd dat hij "van deze kousenband het meest gerespecteerde symbool in de christenheid zou maken"… en een nieuwe ridderorde kwam tot stand, zoals later ook ‘De orde van het Gulden Vlies’ bij de Bourgondische hertogen.
Dit verhaal – maar nog zonder de vrouw te identificeren – dook voor het eerst op ruim anderhalve eeuw na de feiten in de Anglica historia (1512-1513) van Polydorus Vergilius. Het wordt wel algemeen als apocrief beschouwd. (historiek.net)
Meer op fantastoricus.strikingly.com of facebook van Raphaël Snoeck.
Reageren kan ook op raphaelsnoeck@skynet.be
