Een bos biedt mij een kans op alleenzaamheid, de helende behoefte om nu en dan alleen te zijn zonder mij eenzaam te voelen.
Als je veel met taal en 'schrijfsels' bezig bent kom je nu en dan een woord tegen dat je ahw met smaak op je lippen kan proeven.
Waldeinsamkeit is voor mij zo een mooi Duits woord dat 'ongeveer' betekent: het gevoel dat je alleen in een bos bent.... maar met eenzaamheid als gevoel van verlatenheid heeft het naar mijn gevoel eigenlijk niet zoveel te maken. Raf van Kommilfoo spreekt van alleenzaamheid: de behoefte om nu en dan alleen te zijn, voor mij ook graag in de natuur. Ik voel mij ook niet zozeer eenzaam als ik daar alleen ben; dat gevoel heb ik vooral tussen mensen waarmee ik geen aansluiting vind.
Het woord roept eerder omschrijvingen op als vredig, kalm, prachtig, poëtisch, ontspannen en ook – wel wat zwaarder op de hand misschien - oneindig, vrij, liefdevol, meditatief, één met het universum...
Sinds mijn lichaam geen grote natuurwandelingen meer aankan leerde ik van een vriend op een andere manier genieten. Ik ga in een loofbos - liefst aan de rand van een open ruimte of een waterpoel - stil aan de voet van een boom zitten en 'wacht'... om alles in mij op te nemen en te proberen één te worden met de omgeving... letterlijk door het bos de bomen te zien. Ik heb op die manier ook al meer dieren gehoord en gezien, zoals herten in de Ardennen, omdat ik minder lawaai maak – minder storend ben - dan als ik met vrienden door de bossen hos.
Het is ook schitterend om diezelfde plek in het woud voortdurend te zien veranderen terwijl de zon er langzaam overheen schuift.
Ik neem er dan ook de tijd voor en daarom installeer ik mij met een stoeltje, een kijker, een droogje en een natje – en ik heb ook altijd iets bij om mijn indrukken op te schrijven; ik hou ahw de wacht: verbazend wat je dan allemaal ziet en hoort.
"In de stilte wordt alles luider".*
Niet alleen bij natuurwandelingen maar ook tussen de bomen en planten in mijn tuin voel ik soms alleenzaamheid. Ik geniet van het gevoel door een stukje natuur te worden omringd, er in bezig te zijn en er zelfs door opgenomen te worden... maar vooral door er mij rustig te installeren, onder de kriekelaar. Ook door op die manier naar de sterren of de maan te kijken kan ik tot een weldadige rust komen.
Dat unieke gevoel ken ik nu zelfs als ik in mijn pen kruip: ik plaatste mijn schrijftafel voor een grote glazen schuifdeur die op mijn tuin uitkijkt, zodat ik mij er nooit afgezonderd voel, ook al is schrijven een solitaire bezigheid. Ik ruik dan de geur van het gras dat ik net gemaaid heb en zie ik de merelaars landen die op zoek gaan naar regenwormen en andere 'beestjes' voor ze aan hun 'avondbabbel' beginnen.
Waldeinsamkeit: het is anders dan met mensen, maar deze vorm van verbondenheid is zeer voedend en heeft mij nog nooit in de steek gelaten. Het is een ontdekking die mij een nieuwe bewustwording heeft bijgebracht, en een nieuw perspectief bij het genieten... en laat ik dat nu in deze faze mijn leven juist heel belangrijk vinden: le repos du guerrier.
"Ik vertrouw de natuur meer dan de beschaving." (Robert Redford)
Ook al heb ik het soms moeilijk met het 'tegenpruttelen' van mijn lijf, misschien was dat nodig om deze rust te vinden in mijn grote rusteloosheid. Who knows ?
_____Met dank aan Jos die mij leerde 'anders' te genieten van de natuur______Fantastoricus_____
* LaurenS Vanhulle in de TV-reeks 'de Columbus'. Ik droom zelf wel vaker van zo'n manier van reizen. Ik hoop dat ik uit de "chiekenbak" van Wim dan Schotland als reisdoel haal – de Kelten of de Vikingen achterna - of misschien een heel nieuwe bestemming ... ach, het maakt niet uit.
meer op de blog fantastoricus.strikingly.com of facebook van Raphaël Snoeck
reageren kan ook op raphaelsnoeck@skynet.be
