Literatuur kan mensen verbinden: het boek “Liefde in tijden van Cholera”* bracht hen nog net voor de zware coronatijden samen, doordat ze er in de bibliotheek tegelijkertijd naar zochten. Zij had van Marquez bijna alles gelezen en hij had nog wat in te halen. Zij kende ook hele flarden tekst uit het hoofd:
…/...“Liefde staat op zichzelf. Ze vereert en vervult zichzelf. Ze is geen middel maar een doel. Ze leidt een eigen leven. Het is een manier van zijn. Er zijn duizend vormen en toch slechts één.
Maar altijd willen we het vatten, controleren, bezitten… dwangmatig vorm geven en opnemen in contracten allerhande. Op die manier bewijzen we de liefde geen dienst. Als we het contract verbreken, beschadigen wij de liefde. Vernietigen kunnen wij haar niet want zij laat zich niet dwingen, in geen enkele richting sturen. Zij verrast mij altijd weer opnieuw”…/...*
Zij gingen samen koffie drinken en wisselden van gedachten over… wel ja: de liefde. Op een bepaald moment beseften zij dat ze een gelijklopende ervaring deelden, en ook een gedachte die ze nog nooit aan iemand hadden verteld, omdat ze twijfelden aan de eventuele reacties.
Ondanks een persoonlijke ontgoocheling was zij niet teleurgesteld in de liefde zelf: als je iemand echt graag ziet, dan stopt dat niet zomaar, zelfs niet als je die mens om één of andere reden moet laten gaan… ook al leven wij vandaag in een tijd van snel wisselende relaties. Het is bijna een mantra geworden: ‘ander en beter’. De dichter Richard Minne zei het al: “Ze scheiden om weer samen te gaan wonen”. Dat had volgens haar met liefde niet veel te maken.
Dit is wat hij voor het eerst in zijn leven vertelde en nu aan haar – als aan een soulmate – durfde toevertrouwen:
“Voor mij geen keurslijf meer. Ik kan liefhebben – eindelijk – zonder te willen bezitten. Ik zeg nooit ‘ik hou van jou’ – omwille van de bijklank van ‘dwingend willen vasthouden’ – maar wel ‘ik zie je graag’: ik kan en durf het steeds vaker zeggen nu... aan meer mensen.
Er is wel één iemand die daar bovenuit steekt en die ik liefheb op die ene allesovertreffende manier. Al is zij nu in tijd en ruimte ver weg, toch is ze altijd bij mij, in haar kamer in mijn hart. Het is niet belangrijk hoe/of zij mij liefheeft. Ik draag haar altijd en overal mee – ook met de herinneringen die wij delen uit de tijd dat wij samenleefden, en die mijn leven waardevol maken; dat maakt me dankbaar en bezorgt mij daardoor zelfs momenten van intens geluk... het helpt me ook door eenzame uren. Ik blijf op gepaste afstand maar ik zal er altijd voor haar zijn – dat is zo voor de rest van mijn leven... en – wie weet – nog lang daarna. En dat… dat is fenomenaal… en het staat het liefhebben van andere mensen niet in de weg, er zijn veel manieren om ‘graag te zien’. Als je geen liefde in je hart hebt, dan heb je niets, geen dromen, geen herinneringen, geen verhaal … niets.”
Zij knikte instemmend maar zei: “het doet deugdeindelijk iemand te ontmoeten die dat gevoel met mij deelt, maar ik denk dat we dat beter voor ons houden, want weinigen zullen het begrijpen en gegarandeerd krijg je dan een preek over ‘loslaten’“.
Hij was blij haar te kunnen vertellen dat je ‘loslaten’ kan leren ombuigen naar ‘anders leren vasthouden’.
“ It is better to have loved and lost than never to have loved at all.”(Alfred Lord tennyson)
Ze waren beiden best onder de indruk en vielen stil. Hij voelde ineens de nood om het allemaal wat te ontluchten: “wie A zegt moet ook B zeggen; daarom mag het ook geweten zijn, al klinkt het misschien wat raar of ontluisterend – I don’t care: mijn hart heeft meer kamers dan een huis van plezier – de ene al groter dan de andere.”
Zij verraste hem met haar repliek: “Liefde behoort tot de hevigste gevoelens en is daarom ook broos en kwetsbaar... maar ze kan ook ontembaar verwoestend zijn: it’s a thin line between love and hate. Toch, zelfs al komt ze soms terecht op het pad van teleurstelling of ontgoocheling, de liefde is onsterfelijk… als zij ‘echt’ is dan is ze onbaatzuchtig en duurt zij voort, zelfs over de grenzen van het afscheid of de dood heen.”
De volgende dag werd de eerste covid 19 – lockdown afgekondigd. Zij hebben mekaar sindsdien niet meer terug gezien.
_____________________________________________Fantastoricus__________
*mijn favoriete boek van Gabriel Garcia Màrquez is “honderd jaar eenzaamheid”
(het blijft mijn nr 1-tip voor een verjaardagsgeschenk)
meer op de blog fantastoricus.strikingly.com of facebook van Raphaël Snoeck
reageren kan ook op raphaelsnoeck@skynet.be
