Verschiet niet! Dit is de weergave van een wel heel merkwaardige ‘getuigenis’ *:
.../... “Wij juichen het natuurlijk toe dat dierbaren mekaar stilaan weer kunnen omhelzen als ze dat wensen… maar stop aub met dat oeverloos oreren over ‘huidhonger’, en dat we allemaal fervente ‘knuffelbeesten’ zouden (moeten) zijn... dat frequent ‘fysiek contact’ levensnoodzakelijk is… sterker nog: dat leven zonder veel ‘aanrakingen’ levensbedreigend is. Wie niet voortdurend kan of wil knuffelen is blijkbaar gezien.
Wij weten echt wel wat huidhonger betekent en dat het goed bedoeld is om onze menselijke nood of ons gemis te duiden maar bombardeer ons aub niet voortdurend met het woord; het is eigenlijk ook geen mooi woord. Voor de media is het wel al ‘Gefundenes Fressen’ geworden bij het trekken van de steeds mediatieker wordende ‘psychische kaart’.
Wij hebben voor de verkondigers van die ‘huidhonger’ toch een boodschap: probeer aub te beseffen dat er een minder fraai neveneffect is: jullie maken er sommige mensen vooral eenzamer door, soms voor het eerst, en niet alleen diegenen die het in het leven alleen moeten rooien; velen van ons leven wel alleen maar ook in familiesituaties moeten sommigen het stellen met weinig strelingen, en dat was ook zo voor dat Corona er was. Enkelen hebben er jarenlange therapie opzitten om daar te leren mee omgaan.
Door de zgz pijn van het gemis voortdurend extra te benoemen – er ahw met een hamer op te kloppen – los je niet altijd iets op. Het wordt soms een ‘vinger in de wonde’ en het kan mensen zelfs nutteloze schuldgevoelens bezorgen…
Het klinkt alsof wij, nog voor Corona toesloeg, mekaar allemaal voortdurend vastpakten – hoewel wij voordien nog nooit van huidhonger hadden gehoord – en dat daarom het gemis nog nooit zo ‘kwalijk’ zou geweest zijn als vandaag. Wij zouden al die mensen die zo’n lichamelijke koestering al jaren (moeten) missen – en daar hebben leren mee leven – niet te eten willen geven… om niet te spreken van de gruwelijke verhalen van getraumatiseerde mensen die nu fysieke afstand (moeten) nemen omdat ze als kind misbruikt zijn door “knuffelende smeerlappen”, bij wie een woord als ‘huidhonger’ eerder doet denken aan verslindende roofdieren. Een gevoel van “blijf van mijn lijf” is meer dan één van ons dan ook vertrouwd – jammer genoeg.
Wij hebben in ons leven al heel veel etiketten opgeplakt gekregen die ons als een brandmerk stigmatiseren voor de rest van ons leven. Naast ADHD, autisme, hyperkinetisch, OOG, bipolair, ADD, hypersensitief, psychotisch, schizofreen, borderline enz. hebben wij er nu eentje bij: ‘huidhonger’ is ahw een nieuwe stempel. Oh wee als je daar aan ‘lijdt’, want er blijkt maar één remedie: mekaar ‘betasten’, huid op huid; je ‘moet’! – ook al is er niemand in de geburen om dat mee te doen, ben je er bang voor of heb je er niet zo vaak behoefte aan – want doe je het niet dan is er echt iets heel erg mis met je; eigenlijk ben je dan een asociale vogel voor de kat…
Als het zo levensbelangrijk is, waarom kan je dan voor huidhonger bij de dokter geen voorschrift krijgen met bvb 10 terugbetaalde ‘aanrakingsbeurten’.
Lichamelijke aanraking is ook niet steeds zaligmakend: hechtingsgestoorde kinderen gaan in veel gevallen aan iedereen hangen maar het beklijft niet, en doordat ze gemakkelijk op ieders schoot springen lopen zij meer risico op seksueel misbruik. Dwingende ‘accolades’ van mensen waar we geen band mee hebben kunnen ook afkeer opwekken… en je kan maar hopen dat je affectieve vriendin niet al te ‘lichamelijk’ is in de omgang met de vrijgezellen in je vriendenkring; zorg toch maar dat haar huid niet te veel honger heeft.
Voor wie echter wil genieten van zijn/haar “huidhonger” kan ik een Koreaanse massage aanbevelen, en voor echte adepten een Thaise “body-body-special”.
Laten we met dat begrip “huidhonger” toch aub voorzichtig zijn; wij verstaan het woord natuurlijk wel maar het maakt sommige mensen niet echt gelukkig door het voortdurend in hun maag gesplitst te krijgen. Laat de mentale balans niet doorslaan want straks komt er anders een nieuwe stempel bij: zoiets als KDFC = ‘knuffeldeficiëntie’… whatever!
Iedereen verlangt naar innige koestering maar het vertrouwen in ‘liefkozingen’ is niet vanzelfsprekend voor iemand die daarbij al veel blauwe plekken heeft opgelopen.
Er ligt een rijk geschakeerde gevoelswereld tussen ‘huidhonger’ en ‘blijf van mijn lijf’; dat verschilt van mens tot mens en daar is niets mis mee.. net zoals er heel veel manieren zijn om iemand graag te zien” …/...
* Als vrijwilliger probeer ik steunend te zijn bij kwetsbare – en daardoor dus niet zelden gekwetste – mensen. Zij komen veelal niet uit een sprookjesgezin en/of hebben niet zo’n gelukkig leven gehad tot nu toe. Kwetsbare mensen zijn nochtans niet zozeer zwak maar op hun manier zelfs heel sterk, door alles wat ze hebben meegemaakt: meer dan één van hen is expert geworden in overlevingsstrategieën.
Ook al worden zij in deze steeds koudere en gepolariseerde prestatiewereld niet altijd begrepen of aanvaard, zij hebben het wel verworven om onder elkaar geen blad voor de mond te moeten nemen. Ik hoor heel vaak dat zij, in hun vaak lange zoektocht naar psychische hulp, meer hebben moeten luisteren dan dat er naar hen geluisterd werd – laat staan dat ze goed begrepen werden; wie in zijn/haar gevoelsleven afwijkt van de regels van het “boekje”wordt niet normaal bevonden en krijgt bijna per definitie het etiket van een ‘psychisch probleem’ opgeplakt.
Onlangs kwamen wij in een vaste bubbel bijeen om samen te praten over de impact van Corona op ons leven. De nood om bedenkingen vrij te kunnen uiten en frustraties ‘af te schudden’ bleek wel zeer groot, het was zeer intens en het gesprek ging een kant op die ik niet had zien aankomen.
Zij vroegen mij nadien om te helpen de gedachten samen te vatten in een leesbare vorm en een plaats te geven op sociale media, i.c. mijn blog.
Wij beseften dat de tekst misschien hevig kon overkomen maar het was niet de bedoeling om te shockeren; de behoefte om gehoord te worden was wel groot. Vandaar… bij deze…
__________met een knuffel... toch! ___________Fantastoricus_____________
en ik kan het ook nu niet laten: ‘honi soit qui mal y pense !
meer op de blog fantastoricus.strikingly.com of facebook van Raphaël Snoeck
reageren kan ook op raphaelsnoeck@skynet.be
