Reeds van in mijn jeugd ben ik vertrouwd met dit beeld. Ik zag het dagelijks twee maal toen ik school liep in Gent… Wij spraken er ook vaker af met vrienden als we op stap wilden gaan maar toen hadden wij het wel over de ‘blote pissers’. Oesje!
…/...Op donderdag 30 augustus 2012 werd de ‘Fontein der Geknielden’ van George Minne teruggeplaatst op het Emile Braunplein in Gent. De beelden moesten in het najaar van 2009 plaatsmaken voor het archeologisch onderzoek in het kader van de heraanleg van het Emile Braunplein. Van die gelegenheid werd gebruik gemaakt om de beelden te restaureren. Firma Dirk De Groeve nam stalen van de beelden en stelde vast dat er vooral vervuiling van roet was. De beelden werden manueel terug proper gemaakt. Daarna werden ze met een laag was bekleed als bescherming tegen de weersomstandigheden.
De beeldengroep kreeg een centrale plaats in het nieuwe stadsparkje naast de Stadshal op het Emile Braunplein. De fontein staat op een volledig nieuwe sokkel in basalt.
Deze pakkende beeldengroep is wellicht het beroemdste werk van beeldhouwer George Minne. Het concept dateert van 1898. Minne was dan 32 jaar en woonde pas in Brussel. Hij maakte er vanaf 1900 verschillende versies van: in gips, marmer en brons.
De ritmische herhaling van de vijf identieke naakte jongens die aan de rand van het ronde waterbekken knielen, geeft tegelijk lichtheid en expressieve kracht aan dit werk. Er spreekt eenzaamheid en verlangen uit hun breekbare houding. Ze roepen Ovidius’ verhaal op van de eenzame Narcissus, die in het water zijn spiegelbeeld ziet en tevergeefs op zichzelf verliefd wordt. Maar George Minne was ook een christelijke en vrome kunstenaar. De fontein kan dan ook religieus geïnterpreteerd worden; denk aan de Bron van het Leven, zoals op het Lam Godsretabel van de gebroeders van Eyck te zien is.
In het Museum voor Schone Kunsten staat het enige gipsen exemplaar dat bewaard bleef. Het stond tot aan de dood van Minne in zijn atelier en werd in 1982 aan het museum geschonken door de dochter van de kunstenaar. De uiteindelijke versie in marmer, uitgevoerd voor het Folkwang Museum in Hagen, is vandaag te bewonderen in het gelijknamige museum in Essen.
In de jaren 1930 concipieerde Minne zelf nog twee replieken in brons. Eén daarvan staat dus op het Emile Braunplein, genoemd naar de Gentse burgemeester die Minne zelf goed heeft gekend. Het andere bevindt zich in de tuin van het parlementsgebouw in Brussel. Zij sluiten aan bij de toen heersende Art Deco-stijl en missen de eenvoud van lijn en het strakke geometrische karakter van het eerste ontwerp…/...*
Ook al spraken wij er als jonge gasten wat oneerbiedig over (il faut que jeunesse se passe), ik heb het altijd een heel mooi en intrigerend beeld gevonden. Ik heb het een tijd gemist en het geeft een vertrouwd gevoel dat het opnieuw een mooie plaats heeft gekregen in “de fiere stede”.
___________________________________________Fantastoricus___________
*bron: gentblogt-archief.stad.gent foto: Luc Buerman
meer op de blog fantastoricus.strikingly.com of facebook van Raphaël Snoeck
reageren kan ook op raphaelsnoeck@skynet.be
