> ‘t Was 15 augustus – voor mij Moederdag en voor jou Maria Hemelvaart: ik kwam je die zondagnamiddag weghalen uit het verzorgingstehuis en ik ‘ontvoerde’ je even naar mijn huis in ‘t Zilverhof, rechtover het klooster van de Augustijnen. Het was een zonnige dag om echt samen te zijn, met koffie, een éclairke en alles wat er bij hoort.
Je bracht Altzheimer èn je groene vingers mee, dat had ik voorzien… en binnen de kortste keren ging je aan de slag om mijn wat verwaarloosde geraniums aan de oever van de Lieve een nieuw leven in te blazen, fier als een klein meisje omdat je mijn zeilerstrui mocht aandoen.
Je was heel geconcentreerd – bijna niemand hield dat voor mogelijk – maar plots ging je blik in de verte… je was niet even ‘weg’ – zoals zoveel mensen dan denken – maar je had een reiger zien overvliegen, iets wat op dat moment misschien niemand anders had gezien. Ik nam een foto van jou en je zei: “Is dat niet schoon? Hij is vrij. Waar zou hij naartoe vliegen? Naar de hemel?“ en voor ik iets zinnig kon antwoorden zei je: “Ik ben klaar! Gaan we nu naar de kapel van de H. Rita? “
Het was een vast ritueel geworden, telkens als je bij mij kwam, om naar de kapel te gaan van die heilige (in het Augustijnenklooster) die men kan aanroepen voor hopeloze gevallen: als moeder vertelde je dat iedere keer terwijl je me aankeek met een schalkse glimlach. Je kwam daar tot rust en ik hielp je ook nu om een kaarsje aan te steken. Deze keer vroeg ik je voor wie je dat deed – ik dacht aan één of andere wens voor jezelf – maar je antwoordde stilletjes: “’t is voor jou jongen, ‘t is voor jou”. Ik was heel aangedaan maar ik herinner mij ook hoe je glunderde – met pretoogjes – en een moment beleefde van “alles is goed”. Het was alsof de teloorgang van je “geest” je hart steeds vrijer maakte.’
Mama Julia is nu al een hele tijd weg uit dit tranendal maar op 15 augustus is zij altijd weer heel dicht bij mij. Ik geloof niet echt in haar hemel – en zij wist dat – maar ik hoop voor haar toch dat ze daar nu is !
Elke keer dat ik als gids bij ‘de bootjes van Gent’ op de Lieve een reiger tegenkom op zijn ‘hemelse vlucht’, denk ik aan haar... En omdat zij Julia heet noem ik ‘hem’ Romeo... dat zeg ik dan zonder schroom aan de mensen in mijn bootje… altijd is er dan wel iemand die vraagt waar ‘zijn Julia’ dan is… en dan zeg ik: “misschien wel al in het reigerparadijs”... en dan zie ik iedereen glimlachen … meer moet dat niet zijn ! <
______________________________________Fantastoricus________________
meer op de blog fantastoricus.strikingly.com of facebook van Raphaël Snoeck
reageren kan ook op raphaelsnoeck@skynet.be
