Verhalen zijn voor mij het zout der aarde. Al heel jong zat dat in mij. Ik vond het heerlijk als mijn vader een geschiedkundig weetje boeiend wist om te toveren in een verhaal. Ik zou later in zijn voetsporen treden en als stadsgids vooral verhalen vertellen. Toen hij op school mijn onderwijzer was beloonde hij ons op vrijdagnamiddag, in het laatste uurtje voor het einde van de week, met een vervolgverhaal… Ik keek er elke week naar uit. En later verzamelde mijn moeder voor mij alle ‘Vlaamse Filmpjes”. Ik heb ze nog allemaal en John Flanders was mijn absolute favoriet.
In het derde leerjaar had ik een leerkracht die al zijn lessen in de vorm van een verhaal wist in te kleden. Ik hing aan zijn lippen en toen wist ik: “dat wil ik ook kunnen...” Het zaadje was geplant… het heeft mij nooit meer los gelaten. Toen ik in de zomervakantie naar een speelpleinwerking ging was er bij regenweer en man die ons verzamelde op een overdekte voetbaltribune en voor wel honderd kinderen een spannend verhaal vertelde. Je kon een muis horen lopen toen hij vertelde over “de bende van de Zwarte Hand” of “ het geheim van de Maya’s”. Toen ik later zelf voor de klas stond vond ik het fantastisch en aanmoedigend om al die blinkende oogjes te zien bij mijn vertellingen.
Ik geraakte ook gefascineerd door theater omdat daar een verhaal echt tot leven komt, en ik ging met een amateurgezelschap zelf verhalen schrijven en regisseren.
Bij mijn verre reizen in vaak afgelegen gebieden luisterde ik gretig naar de vooral oudere mensen, die hun stories doorvertelden van generatie op generatie. Op die manier kreeg ik een hele verhalenbibliotheek in mijn hoofd. Ik begon op een dag zelf te schrijven: omdat ik door lichamelijk klachten niet meer ver op stap kon gaan, ging ik op reis in mijn hoofd en hart en begon al die verhalen – ook mijn eigen vertelsels, gedichten en gedachten – op te schrijven, en oa via mijn blog de wereld in te sturen. In alles zit een verhaal: ik schreef zo al 375 ‘verhaaltjes’ die al in 45 landen werden opgepikt (met dank aan de Nederlandstaligen in verre landen, het internet en de daar te vinden vertaalprogramma’s).
Ik zal het blijven doen want “ik kan het niet laten”. Ik ben ook altijd geboeid en aangemoedigd door wat grote onsterfelijke denkers en schrijvers daar over zeggen:
– ‘Mijn vader leerde mij één van de belangrijkste lessen: verhalen vertellen. Mensen willen bezit, land, macht en geld… het enige wat je uiteindelijk hebt is je verhaal. Probeer dus een goed verhaal te leven.’ (film Australia van Buz Luhrmann)
– ‘De mensen van 'voorbij', zij blijven met ons leven, in liefde, in verhalen, die wij zo graag herhalen, in bloemengeuren, in een lied dat opklinkt uit verdriet.’ (Hanna Lam)
– ‘Alle verhalen eindigen gelukkig, als je maar op tijd stopt.’ (Anna M.G. Schmidt)
– ‘Mensen zijn vergeten hoe een verhaal te vertellen. Verhalen hebben geen midden of een einde meer. Ze hebben meestal een begin dat nooit meer eindigt.’ (Steven Spielberg)
– ‘Het belangrijkste waarom we een verhaal vertellen: dan hou je de mensen die van jou zijn het langste bij jou.’ (film Australië)
– ‘Elk groot verhaal heeft minstens twee verhalen, zo niet meer: dat wat aan de oppervlakte is en dat wat eronder zit – wat onzichtbaar is.’ (Ali Smith)
– ‘Er zijn twee soorten verhalen, de verhalen die je leeft en de verhalen die je verzint. Niemand kent het verschil, en ik vertel nooit wat het is.’ (Ernest Hemingway)
– ‘Mijn leven ‘vertelt’ verhalen. Ik geloof in verhalen, in hun ongelooflijke kracht om mensen in leven te houden: om de levenden levend te houden, èn de doden.’ (Tim O’Brien)
– ‘Om te overleven, moet je verhalen vertellen.’ (Umberto Eco)
_ ./... Ik had het moeilijk met de doden in mijn nabijheid. Ik vond een bundel gedichten over verlangen en verlies, ging zitten en dook in het boek. Ik hield me niet zo erg bezig met de diepere betekenis van elk gedicht afzonderlijk. Nee, het was één verzameling verdriet, spijt, afwezigheid en grijze landschappen. Het was alsof je op een feestje van depressieven was, maar dan in de gunstige zin. Mijzelf forceren om mij vrolijk en ontspannen voor te doen zou verkeerd zijn. Het was veel beter te ontdekken dat er andere verloren zielen waren die zich net zo voelden als ik. Ik was onder vrienden en na een tijdje merkte ik dat ik met een glimlach van herkenning verder las…/. ‘ (Nicci French: Land of the living)
– ‘Dat is hoe mensen leven, door verhalen te vertellen. Wat is het eerste dat een kind vraagt als hij leert praten? “Vertel me eens een verhaal!” Dat is hoe we begrijpen wie we zijn, waar we vandaan komen. Verhalen zijn alles!’ (Carol Shields)
_________________________________________________________________Fantastoricus_________
al mijn verhalen zijn te vinden op de blog fantastoricus.strikingly. com of facebook van Raphaël Snoeck
reageren kan ook op raphaelsnoeck@skynet.be
