Dank aan iedereen die mij goede moed wenste toen ik voor de zoveelste keer met hevige gewrichtspijn (nu na een heupluxatie) in spoed werd opgenomen in het ziekenhuis… Het gaat alweer wat beter, dank zij heel veel zorg en hulp.
Zoals wel vaker is tijd mijn bondgenoot en ging ik nadenken – zeg maar filosoferen – over die MOED.
Moedig is de mens die zijn angsten probeert te overstijgen (pijnen, teleurstellingen, tegenslagen, ontgoochelingen in mensen of jezelf, bedrogen vertrouwen... èn de eigen fouten kunnen ons angstig maken).
Mijn manier om daar me om te gaan is om tot de bodem van de put te gaan om mij dan terug naar boven te kunnen afduwen, en dan stap voor stap weer wat hoger op de trap te komen. Vanaf de bodem van de put is - voor mij - het licht eigenlijk goed te zien. Als ervaringsdeskundige probeer ik al lang (ook vandaag nog) anderen daarin te steunen.
Maar alles en iedereen heeft een grens; elke mens heeft een breekpunt: het moment waarop je ahw aan de afgrond staat – met je voeten al deels over de rand. De diepte lonkt en je verlangt bijna om de verlossende zweefvlucht letterlijk te omarmen.
En toch: op dat moment besef je : aan de rand van het ravijn bloeien de mooiste en sterkste bloemen. Allez vooruit !!!
Herstel is “leren omgaan met”. Ik leerde gaandeweg dat ‘ondergaan’ ook echt ‘onder gaan’ is maar dat – voor er loutering komt – verzet duidt op nieuwe energie. Ikzelf heb de goden niet om kwaad op te zijn, want ik geloof niet in die pipo's die zich nooit laten zien, zeker niet als je ze nodig hebt, denkelijk beschaamd om hun eigen creatieve miskleunen, hun afschuwelijk gebrek aan nazorg en hun klungelig management…
Maar ‘ik gun ze mijn ondergang niet’: daar probeer ik mij aan vast te houden, en dat lukt mij tot nu iedere keer weer... maar of die twintig miljoen mensen zonder een dak boven hun hoofd dat ook kunnen – soms (eigenlijk vaak) zelfs verdreven en op de vlucht door de schuld van hun eigen leiders waar ze ooit in geloofden ?!?! Ik zou het bijna niet meer durven om hen goede moed te wensen, terwijl wel twintig mensen mij hielpen en omringden bij mijn “ongeluk” zonder dat het mij één Euro gekost heeft.
'Something is rotten in the world' maar er zijn nog heel veel mensen van goede wil: verbondenheid komt misschien niet van de machthebbers maar wel van “ de gewone mensen”
Met grote dank !
– – – post tenebras spero lucem (na de duisternis verwacht ik het licht) – – –
meer verhalen op fantastoricus.strikingly.com of facebook van Raphaël Snoeck
reageren kan ook op raphaelsnoeck@skynet.be
