“HIER WOONT DE MAN DIE PRECIES WEET HOE ALLES MOET MAAR HET ZELF STEEDS ANDERS DOET”. Ik brandde die woorden in een houten plankje en nu hangt het voor mijn vensterraam . De aanleiding?.. toen iemand mijn schrijfsels wat laatdunkend weglachte en zei dat ik het allemaal wel goed kon uitleggen maar .?.? – en er dan nog ‘geen woorden maar daden’ bovenop gooide, wou ik dat van mij afschudden en mijzelf eens lekker relativeren met wat schalkse humor.
Die man had natuurlijk recht op zijn kritiek maar het (schrijf)duiveltje in mij was toch wat op zijn tenen getrapt; ik ben dan uiteindelijk toch ook op zoek gegaan naar een ‘geestige’ manier om de criticaster de pas af te snijden maar het bezorgde mij vooral veel binnenpret.
Soms – als ik het tekstje vandaag van op straat zie hangen als ik thuis kom – kan ik een brede grijns niet onderdrukken. Aaahh! Het doet gewoon deugd. Het gebeurt wel vaker dat voorbijgangers even stoppen om het tekstje te lezen; soms zie ik zo iemand dan met een frons diep staan nadenken maar bijna altijd vervolgen de mensen nadien glimlachend hun weg. Meer moet dat niet zijn !… of hoe kritiek ons toch op vrolijke paden kan brengen. Geestig!
Oh ja! Toch nog even dit: “honi soit qui mal y pense!”
