Vroeger hield ik alleen van je ogen.
Nu ook van de kraaiepootjes ernaast,
zoals er in een oud woord als meedogen meer gaat dan in een nieuw.
Vroeger was er alleen haast om te hebben wat je had, elke keer weer.
Vroeger was er alleen maar nu. Nu is er ook toen.
Er is meer om van te houden.
Er zijn meer manieren om dat te doen.
Zelfs niets doen is er daar één van.
Gewoon bij mekaar zitten met een boek.
Of niet bij mekaar, in 't café om de hoek.
Of mekaar een paar dagen niet zien
en mekaar missen.
Maar altijd mekaar, nu al zoveel jaar.
* Het gedicht is van Herman de Coninck (Mechelen, 21/2/’44 – Lissabon, 22/5/’97). Hij was – voor mij – één van de belangrijkste Vlaamse dichters van de vorige eeuw. Hij benaderde en beschreef de “thema’s van het leven” op een indringende maar ook eenvoudige manier, zonder bombarie of grootsprakerigheid. Hij was met zijn talent en poëzie een voorbeeld van de uitspraak: ‘eenvoud is niet het kenmerk van de beginner, maar het duur bevochten stempel van de meester.’
De laatste regel van zijn mooi gedicht is eigenlijk oorspronkelijk ‘nu al bijna zeven jaar’ (over zijn eigen geliefde toen); om het naar zoveel mogelijk mensen door te sturen werd het op een dag in mijn hoofd ‘nu al zoveel jaar’, en later zelfs ‘gisteren, vandaag en morgen’. Ik heb altijd gehoopt dat hij mij die vrije ‘zijsprongen’ niet kwalijk zou nemen.
Ere wie ere toekomt: ik blijf het één van de mooiste gedichten/gedachten vinden. Ik deel het vandaag bij de nieuwe jaarwissel dan ook heel graag als een wens voor het lang samenzijn met al onze dierbaren.
En ho ja : eenvoud! Ik hoop dat ooit ook te bereiken.
___voor Vera en Patrick, Mieke en Frans... en zoveel anderen ____Fantastoricus___
Met grote dank ook aan Sofie Lemaire, om het gedicht nog eens aan te reiken
via haar fijne Radio 1-programma: de wereld van Sofie.
meer op de blog fantastoricus.strikingly.com of facebook van Raphaël Snoeck
reageren kan ook op raphaelsnoeck@skynet.be
