Je zit vast, vaak op een rots – golven dreigen je te overspoelen – maar je bevindt je ook op de drempel naar de vrije ruimte, het einde van het land, het begin van de zee – je bewaakt een sleutel naar oneindigheid.
Daar zit de magie van de vuurtoren: het is een rustpunt, een eindpunt en een vertrekpunt, een betrouwbaar baken èn een poort naar het avontuur.
Het steunende licht schijnt in de duisternis als een herkenbare ster: vanuit de zee drijven de schepen als motten naar de vlam, niet om zich te verbranden maar om een veilige haven te vinden.
De lichtschepen zijn verdwenen, maar de “lighthouses” staan er nog steeds ook al worden de ‘wachters’ meer en meer vervangen door electronica; ooit was ik nieuwsgierig naar wat zo een ‘wachtbeurt’ met mij zou doen. Telkens ik op reis een vuurtoren zie word ik er naar toe gezogen – vanuit zee maar ook vanover het land – en als het kan klim ik er naar boven.
Dit stukje niemandsland brengt nog altijd de belofte van een toevluchtsoord… de zekerheid voor een behouden vaart en een veilige thuiskomst... de vuurtoren blijft trots overeind in weer en wind, als een ridder die met open vizier pal staat en over ons waakt.
Vuurtorenwachters: de laatste kluizenaars... ook in nacht en ontij… niet voor doetjes.
________________________________________________________Fantastoricus_______________
meer op de blog fantastoricus.strikingly.com of facebook van Raphaël Snoeck
reageren kan ook op raphaelsnoeck@skynet.be
