Add paragraph text here.
Als je op kerstdag in de namiddag vanuit Gent langs de rechteroever van de Leie stroomopwaarts gaat wandelen dan kan je aan de waterkant in Afsnee een oudere man zien zitten op een bankje. Hij kwam hier vroeger vaak met zijn vrouw; sinds hij haar heeft moeten loslaten, is dit ‘zijn plek’ geworden op kerstdag, met een stuk appeltaart en een thermos zoete thee. Er hangt een enorme rust. Een oude villa, wat hoger in het landschap, is half verborgen door enkele treurwilgen.
Op een keer was er een meisje uit de villa naar hem toe komen lopen, met blonde krullen en sprankelende oogjes, hij schatte haar elf jaar oud. Ze zei hem vrolijk goedendag, ging fluks naast hem zitten en begon honderduit te vertellen zoals alleen kinderen dat kunnen als ze hun vertrouwen tonen:
“ik ben Maria – zeg maar Marie – en ik woon daar in dat grote huis, met mijn ouders. Ik wil ontdekkingsreiziger worden. Mijn mama is zwaar ziek, iets aan haar longen, en daarom blijven wij nu altijd thuis met de kerst - en nieuwjaarsdagen. Mijn papa is dokter en zorgt goed voor haar. Ik wilde heel graag een huisdier – liefst een hond – maar dat kan niet omdat mijn mama niet tegen de haartjes kan… Maar vorige zomer, op 15 augustus, mijn verjaardag, stond er bij het ontbijt een klein aquarium op tafel met een waterschildpadje, een cadeautje van mijn ouders; dat was heel leuk. Ik noemde het goudgele diertje Mario (Maria en Mario – snap je?). Het is mijn vriendje. Maar het groeit heel snel, en ik denk dat ik het binnenkort zal moeten vrijlaten. Ik wil dat wel doen maar ik stel mij vragen: waar moet ik dat dan doen en wanneer ? – toch niet in de winter…” En toen vroeg ze – zonder overgang – “en wie ben jij”?
Hij vertelde heel kort hoe hij hier zo gekomen was en besloot in te gaan op haar verhaal: “ Weet je, Marie? Soms hebben wij in onszelf belangrijke vragen waar we niet onmiddellijk het antwoord op weten. Ik ging zelf vaak op reis om antwoorden te zoeken. Ja, ik ben ook een beetje ontdekkingsreiziger. Op een keer kwam ik zo in het Oosten een boeddhistische monnik tegen die me daar het volgende over vertelde: ‘ga aan de oever van de rivier zitten, kijk stroomopwaarts naar de bron, probeer geduldig te zijn - zodat je rustig wordt - en denk aan je vragen of wensen. Het kan een tijd duren maar vroeg of laat komen de antwoorden - of wat je nodig hebt - naar je toe gedreven’. Die manier van denken noemen zij daar ZEN. En ik denk dat ik daarom ook hier zit.
En kijk nu eens Marie! Je bent hier vandaag aan de rivier komen zitten, en ik denk dat het antwoord op je vragen al naar je toekomt. Luister maar: ik ben stadsgids en ik vaar in de zomer wel vaker met mensen in een klein bootje de Leie op en af, ook op 15 augustus want dan is het bootjeswijding in Afsnee.
En weet je wat nog? Ik ken in Gent een mooie plek aan het Rabot van de Lieve, een zijarm van de Leie, waar heel wat diertjes zoals Mario vrij leven, en ik vaar daar ook vaak naar toe. Misschien kan ik je in een volgende zomer eens meenemen naar die plek om Mario zijn vrijheid te geven... op je verjaardag, als het mag van je ouders. Denk daar eerst maar eens rustig over na. “
Ze dacht na, ze nam even haar tijd, en zei toen: “ Blijf je nog even? Dan kan ik je Mario eens laten zien”. Voor hij iets kon zeggen liep ze al naar haar huis toe, om even later terug te komen met Mario in een kleine aquarium. En ze zei: “ Mario en ik willen jouw voorstel graag aannemen en, als het kan, nu volgende zomer al“. Hij besliste toen alles te doen om het te laten lukken. Toen hij die dag naar huis ging had hij wat meer vrede in zijn hart.
15 augustus kwam, èn de bootjeswijding... en hij had iets kunnen regelen. Zij stond hem met haar ouders op te wachten. Marie en Mario vertrokken met hem naar Gent. Zij vaarden met hun drietjes naar de
het Rabot. Daar vonden zij aan de waterkant soortgenootjes van Mario. Toen Marie haar maatje aan het water toevertrouwde, hield hij zich nog even stil, keek even om en verdween dan tussen de andere diertjes. Dat zat wel goed. Vaarwel Mario. Het ga je goed.
Op de terugweg vertelde hij haar de verhalen die hij kende over de oude huizen langs de Gentse rivieren en de mensen die achter die muren grote of kleine geschiedenis hebben geschreven. Maar met hun tweetjes zaten ze de meeste tijd ook stil naast elkaar, zoals mensen die mekaar al lang kennen. Het was een wonderbaarlijk moment. Terug aan de ouderlijke villa gaf zij hem voor het eerst een knuffel voor ze door haar tuin naar huis toe liep. Het werd warm in zijn hart.
Het volgend jaar wandelde hij op kerstdag naar zijn plek, en in zijn rugzakje had hij nu twee stukken appeltaart, en twee bekers voor de thee. Het duurde niet lang voor Marie bij hem kwam. Zij vertelde zonder omwegen dat haar mama gestorven was, en dat zij binnenkort met haar papa een paar maanden naar Nepal zou gaan voor een tijdelijk project met Artsen zonder Grenzen. Ze bleven nog een tijdje stil samen zitten, en keken stilzwijgend over de Leie zoals ze dat nu al eerder hadden gedaan. Toen ze wegging zei ze: “ Wie weet, tot volgende zomer …”
Hij keek in augustus met zijn boot naar haar uit en op een keer stond Marie op hun plek naar hem te zwaaien. Hij meerde aan en ging bij haar zitten. Deze keer nam ze voor langer afscheid: “ Wij zijn in Nepal geweest en papa heeft er hard gewerkt om mensen te helpen en ik kon er ook naar school. Op een avond vroeg hij mij wat ik er zou van vinden om daar een langere tijd te blijven wonen om er een ziekenhuis verder uit te bouwen. Ik dacht toen aan onze plek hier, want door het dorp daar loopt ook een rivier. Ik ging daar aan de oever zitten, keek stroomopwaarts en wachtte op een teken. Toen spoelde ineens aan de kant van het water een mandje aan waarin iets lag te blinken in de zon – een goudgeel beeldje... Dezelfde avond nog beslisten wij om in Nepal te blijven. Aan het ziekenhuis komt ook een verpleegstersschool en ik denk dat dat iets voor mij is. De villa hier is verkocht en nu zijn we hier nog een maand om van alles te regelen. Ik zal je hier dus denkelijk niet meer zien... maar ik wil je iets geven”... en ze gaf hem wat ze in Nepal in het mandje gevonden had – een goudkleurig beeldje van een waterschildpadje… Mario.*
Het raakte hem heel diep. Ze praatten nog wat en zaten ook nog een tijdje stilletjes bij elkaar zoals oude vrienden dat kunnen; toen hij wegvaarde zag hij dat ze hem nog lang nakeek. Voor hij om de bocht verdween staken ze nog even hun hand op naar elkaar. Hij besefte dat hij Marie moest loslaten en dat het zo goed was.
De jaren zijn gekomen en gegaan, en sindsdien heeft hij Marie niet meer terug gezien. Hij blijft wel trouw aan zijn kerstritueel, en hij heeft nu telkens twee stukken appeltaart mee. Je weet maar nooit. Als “Zen zijn” betekent te durven vertrouwen in wat komen zal, dan is de kans groot dat op een dag Marie op kerstdag hier weer naast hem komt zitten. Het enige dat hij daarvoor moet doen is op die dag aan de oever van de Leie gaan zitten, stroomopwaarts te kijken en geduld te hebben. Het schildpadbeeldje heeft dan ook altijd bij zich. Eigenlijk is hij op ’zijn plek’ nu nooit meer alleen, want Marie en Mario voet hij nu voor altijd bij hem, en ook al zijn dierbaren die zijn heengegaan. Hij voelt nu op die speciale dag dat loslaten ook anders 'leren vasthouden’ is, en dat het goed is er tijd voor te nemen. Dat heeft hij eigenlijk samen met Marie geleerd. En op die manier is er nu nog meer vrede in zijn hart, zoals wij dat ook graag wensen op aarde aan alle mensen van goede wil. En daar is het met de kerstdagen eigenlijk toch allemaal om te doen.
* De symbolische betekenis van schildpadden heeft niet alleen betrekking op de alom bekende wijsheid van deze schepsels. De schildpad staat ook symbool voor een lang leven, kracht, betrouwbaarheid, vastberadenheid, zekerheid, stabiliteit, bescherming, welwillendheid, vrijgevigheid, goedheid, orde, schepping, geduld, sterkte, onschuld, en uithoudingsvermogen.
Spirituele betekenis: traditioneel staat de schildpad symbool voor de vrede. Daarbij kan het gaan om innerlijke vrede in of met onze eigen gemoedsrust of een externe vreedzame relatie met onze omgeving. De schildpadsymboliek wordt gekenmerkt door de associatie met de aarde en de aardesymbolen van gronding en geduld. Schildpadden zijn een symbool van de wereld, symbool van de Aarde, geeft de mogelijkheid om stevig met beide voeten op de grond te blijven zelfs in momenten van onrust en chaos, het vertragen van jezelf, pas op de plaats maken, vastberadenheid, doorzettingsvermogen, emotionele kracht en begrip, oude wijsheid, gekoppeld aan de geest van het water. In de cultuur van de Native American, Hindoe en Chinese culturen, draagt de schildpad de wereld op haar rug. De schildpad houdt de wereld in balans. De wijsheid van de schildpad leert ons vastberaden en sterk te blijven ondanks obstakels of afleidingen. Het dier moedigt iedereen aan vertrouwen te hebben in hun pad, wat er ook gebeurt.*
Bron: *Filvero.be_______________________________________Fantastoricus______________
meer op de blog fantastoricus.strikingly.com of facebook van Raphaël Snoeck.
reageren kan op raphaelsnoeck@skynet.be
