“Achter al mijn woorden
ben ik zo sprakeloos
en achter al mijn ‘grootheid’
zo klein, zo bijna broos.
Achter al mijn maskers
verschuilt zich mijn gezicht
en achter al mijn duister
– vermoed ik toch – het licht.
Achter al mijn afweer
moet ongerept bestaan
een kind in mij vergeten.
Wie roept het bij zijn naam?”
(een gedicht van Hein Stufkens)
Dit gedichtje sprak mij enorm aan, ook omdat een vriendin mij nog steeds een kleine jongen noemt en ik ooit eens van iemand een grappige autosticker cadeau kreeg: zeer oude baby aan boord… Ik beschouw dat eigenlijk als leuke complimenten zoals ook de vraag “wanneer word jij eens volwassen ?”... maar ook vanwege mijn eigen motto: post tenebras spero lucem (na de duisternis verwacht ik het licht).
Ik wens het ons vooral toe dat wij het kind in onszelf als een licht mogen blijven koesteren !
__________________________________________Fantastoricus____________
afbeelding via veiling.catawiki.nl
meer op de blog fantastoricus.strikingly.com of facebook van Raphaël Snoeck
reageren kan ook op raphaelsnoeck@skynet.be
